Este es mi primer poema escrito en esperanto, lengua artificial creada en el s. XIX por el médico polaco Ludwik Lazarus Zamenhof (1859-1917) con el único fin de contribuir a la comunicación global mediante una lengua auxiliar que fuera fácil de aprender y común internacionalmente. Es una lengua minoritaria (hay en torno a dos millones de esperantistas en todo el mundo) pero que ha sido reconocida por la UNESCO y ayuda a ayuda a aprender otras muchas lenguas. Actualmente estoy aprendiendo los fundamentos del esperanto de forma autodidacta, y ya que es terriblemente fácil de aprender ha sucedido el siguiente intento de poema. Hace mucho que no escribo y estoy bastante desentrenado, así que espero que la lengua encubra la dificultad de palabra, razón por la que no adjunto la traducción. El esperanto contiene palabras procedentes de numerosas lenguas occidentales y bastantes del español. Haced un intento por comprender el contexto y escuchar el lenguaje que despierta el sonido de esta lengua tan interesante.
Nota de pronunciación. Todas las letras suenan como están escritas excepto:
c = ts, ĉ = ch, ĝ = dʒ (g italiana)
h = h aspirada, j = i, ŝ = sh, z = z sonora
Dormu, mia vivo, dormu.
Kio restas
estas neniu urbo por reĝino.
Dormu. Kaj ci vidos
la glatan fluon, ke la ekbriloj
en la ĉielo imagas.
Ĉu ci dormas, mia trezoro?
Kiam la stultaj ombroj fuĝas
niajn brakumojn, tiam dormu, dormu,
dormu en la brakoj de la espero.
Kaj venu al mi,
malfermu la pordon
kaj vekiĝu
kaj vivu
kaj sonĝu
kaj atendu
la subtilan lumon, kio marŝas al ni.
Estos ĝi la afabla rezulto
enhavita en la detala memoro de la mistero,
kioj libera, vaganta, iras inter mia koron kaj florantaj aprilaj branĉoj.
Post veki, venu kaj fermu denove la okulojn.
La lumo estis nur spektro.
Ni estas rompita voĉo en la dezerto.
Nur restas sonĝi
kaj flugi
preter arboj al kanto de libereco
ĝis cian buŝon denove mi trovos
kaj ciajn perfektajn karesojn, ripozante
proksime de mia spiro.
Mi amas vin.
Leganés, 9a de aprilo de 2014
