martes, 12 de octubre de 2010

Si puer cum puellula

Si puer cum puellula
moraretur in cellula,
felix annoncio!

Amore suscrescente
pariter e medio
avulso procul tedio,
fit ludus ineffabilis
membris, lacertis, labii
Carmina Burana, poemas profanos medievales

Amarte lentamente, gota a gota, beso a beso,
soñar otra noche más sin saber que estoy despierto,
vivir por siempre junto a ti, desafiando al tiempo,
ser para ti y de ti uno solo, ser amor y ser eterno.
 
En mi ansiedad de amor desesperado y deseante
sólo quiero saborear un poco más de ti, preciosa,
sólo aspiro a conocer el rincón más recóndito de tu dulce boca,
sólo quiero seguir unido a ti un instante... 
                                                                    ... tan sólo un instante.

Cae la lluvia en este otoño madrileño.
Cuatro ardientes labios me separan de la libertad,
una libertad que no quiero
porque sólo anhelo ser el único prisionero de tu amor de fresa,
                                                                                          tu prisionero...

De celos se esconde el sol entre los montes:
es el triunfo victorioso de la maravilla de tu esencia,
                                                                                    nuestra esencia,
blanca pureza que haría temblar al lucero más brillante...

Cuatro meses después aún consigo preguntarme
que sería de este pobre amor sin tus recuerdos,
por qué no descubrí antes el secreto de tus ojos.

Y brillando en la noche de los tiempos
se percibe en el horizonte una promesa,
un lazo inexorable, almas entrelazadas.

Por muy lejos que esté siempre observo esa luz,
                                                                          nuestra luz... 
ardiente fuego, sueño de amor,
                                                 de nuestro amor...

Te quiero.


No hay comentarios:

Publicar un comentario